کد مطلب:48573 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

چرا قرآن كريم در جايي به پيامبر ميفرمايد: وما اَرسَلنـَكَ اِلاّرَحمَةً لِلعـَـلَمين، و در جاي ديگر سخن از انذار و بشارت با هم ميآورد؟

قرآن كريم از پيامبر گرامي اسلامبا تعبيرهاي گوناگوني ياد نموده است; زيرا آن حضرت داراي وظايف و اوصاف متعددي بوده است. هم رَحمَةً لِلعـَـلَمين (انبيأ، 107) و هم مُبَشِّرًا وَ نَذِيرًا احزاب، 45) بوده است.

وجود پيامبر اكرمرَحمَةً لِلعـَـلَمين; يعني رحمت براي همة جهانيان است و عموم مردم اعم از مؤمن و كافر مرهون رحمت پيامبرند; زيرا آن حضرت آييني آورد كه سبب نجات همگان است، حال اگر عدهاي از آن استفاده نمودند; و گروهي استفاده نكردند، اين مربوط به خودشان است و تأثيري بر عمومي بودن رحمت نميگذارد.(ر. ك: تفسير نمونه، آيت الله مكارم شيرازي و همكاران، ج 13، ص 526، دارالكتب الاسلامية / الميزان، علامه طباطبايي، ج 14، ص 331، منشورات جماعة المدرسين.)

پيامبر گرامي اسلاممُبَشِّر (بشارت دهنده) است; زيرا نيكوكاران را به بهشت، پاداش بيپايان پروردگار، سلامت و سعادت جاودان و پيروزي و موفقيت پرافتخار، نويد و بشارت ميدهد.

به آن حضرت نذير (انذار كننده) ميگويند; زيرا كافران، منافقان و بدكاران را از عذاب دردناك الهي، خسارت تمام سرمايههاي وجود و سقوط در دامان بدبختي دنيا و آخرت ميترساند و انذار ميكند.(ر.ك: تفسيرنمونه، همان، ج 17، ص 362.) بنابراين، اين تعبيرها هيچ منافاتي با يكديگر ندارد، زيرا پيامبر6 داراي شئون و وظائف و اوصاف متعددي بوده است.

از روشهاي مؤثر تربيتي، تشويق و تهديد است و تجربه نشان داده كه تشويق در افراد آمادهتر اثر ميگذارد; در حالي كه اثر تهديد در آنان كه آلودهترند بيشتر است.

قرآن دربارة پيامبران ميفرمايد: مبشرين و منذرين بشارت را مقدم بر انذار دانسته چرا كه هدف اصلي پيامبران بشارت به الطاف و نعمتهاي الهي است و حتي هدف از انذار نيز رسيدن به آن بشارتها و مقامهاي عالي است; ولي در هنگام تبليغ معمولاً انذار مقدم است زيرا كارايي آن بيشتر از بشارت است و اهرم انذار نقش اساسيتري را ايفا ميكند، به همين جهت در برخي آيات حتي وظيفة پيامبر الهي فقط انذار دانسته شده است: اِنَّما اَنتَ مُنذِر رعد، 7) اِنّما اَنا نَذيرٌ مُبين (ملك، 26) اِنّي لَكُم نَذيرٌ مُبين (هود، 25) اِن مِن اُمَّةٍ اِلاّخَلا فيها نَذير (فاطر، 24) و... .(ر. ك: منشور جاويد، جعفر سبحاني، ج 10، ص 336، انتشارات توحيد.)